El tiempo pasa… Vive ya:-)

El tiempo pasa… y todo aquello que no vivas, que no hagas, que lo dejes para más tarde… se muere dulcemente y amargamente…

Sabemos que siempre hay un tiempo para todo, y hay momentos que no podemos hacer nada, porqué o ya hicimos y se necesita su tiempo, o porqué no esta en nuestro control… y en estos casos hay que saber dejar ir, hay que soltar… y cuánto cuesta, muchas veces, el desapego…(però es otro tema:-))

Pero hay muchas otras cosas que estan en nuestro control y que podríamos hacer y nos decimos: “ya lo haremos cuando tenga más tiempo, cuando me inspire, cuando tenga trabajo, cuando tenga novi@…,» la mente busca mil y una excusas para no salir de nuestros límites y afrontarnos a lo que nos da miedo, o hacer un esfuerzo más grande que de costumbre…

Y no nos damos cuenta y el tiempo pasa …sin hacer aquello que tenemos dentro nuestro, que sentimos, que sabemos que de alguna manera nos hará sentir feliz, realizados, contentos una vez lo hayamos hecho…..

Cómo nos traicionamos, que poco nos queremos a veces… siempre lo mismo… no nos atrevemos a pasar nuestros limites mentales…
Paremos un instante en nuestra vida, de hecho cada dia nos tendríamos que coger un momento para parar y tomar conciencia de dónde estamos en nuestro camino, de cómo nos sentimos, si estamos en la buena dirección o no… y cambiar de rumbo si es necesario.
Te propongo un exercicio, busca un lugar tranquilo, en silencio, o con música relajante, para conectar con tu interior, respira profundamente tres veces y deja ir todas las tensiones de tu cuerpo… una vez te sientas relajad@ y tranquil@ coge una hoja y empieza a escribir aquellas pequeñas y grandes cosas que hace tiempo que tienes ganas de hacer pero que siempre encuentras una excusa o miles para no hacerlo…. y decide de empezar hoy mismo o por uno estos días… y a ver cómo te sientes luego, pruébalo.
VIVE, date el permiso de vivir, que cuando estés en las puertas de la muerte mires tu vida y te sientas realizado por todo lo que has sido y hecho.
No esperes más, no esperes aquella situación especial, es ahora el momento especial vive con conciencia aquí y ahora.

Os dejo el escrito de una mujer de 90 años Regina Brett que a mi no me deja indiferente:

«Para celebrar la llegada a mi edad avanzada escribí unas lecciones que me ha enseñado la vida:
* La vida no es justa, pero aún así es buena.
* La vida es demasiada corta para perder el tiempo odiando a alguién.
* Tu trabajo no te cuidará cuando estés enfermo. Tus amigos y familia sí. Mantente en contacto.
* No tienes que ganar cada discusión. Debes estar de acuerdo en no estar de acuerdo.
* Llora con alguién. Alivia más que llorar sólo.
* Cuando se trata de chocolate, la resistencia es inútil.
* Haz las paces con tu pasado para que no arruine el presente.
* No compares tu vida con la de otros. No tienes ni idea de cómo es su travesía.
* Si una relación tiene que ser secreta, mejor no tenerla.
* Respira profundamente. Eso calma la mente.
* Elimina todo lo que no sea útil, hermoso o alegre.

* Nunca es demasiado tarde para tener una niñez feliz. Pero la segunda sólo depende de ti.
* Cuando se trata de perseguir aquello que amas en la vida, no aceptes un “no” por respuesta.
* Enciende las velas, utiliza las sábanas bonitas, ponte la lencería cara. No la guardes para una occasion especial. HOY ES ESPECIAL.
* Sé excéntrico ahora. No esperes a ser viejo para serlo.
* El órgano sexual más importante es el cerebro.
* Nadie es renponsable de tu felicidad, sólo tú.
* Enmarca todo supuesto “desastre” con estas palabras: “En cinco años, ¿esto importará?”
* Perdónales todo a todos.
* Lo que las otras personas piensen de ti, no te incumbe.
* El tiempo sana casi todo. Dale tiempo al tiempo.
* Por más buena o mala que sea una situación, algún día cambiará.
* No te tomes tan en serio. Nadie más lo hace.
* No cuestiones la vida. Sólo vívela y aprovéchala al máximo hoy.
* Llegar a viejo es mejor que la alternativa…..morir joven.
* Todo lo que verdaderamente importa al final es que hayas amado.
* Sal todos los días. Los milagros están esperando en todas partes.
* Si juntáramos nuestros problemas y viéramos los montones de los demás, querríamos los nuestros.
* La envidia es una pérdida de tiempo. Tú ya tienes todo lo que necesitas.
* Lo mejor está aún por llegar.
* No importa cómo te sientas… arréglate y preséntate.
* Cede.
* La vida no está envuelta con un lazo pero sigue siendo un regalo.

Anuncio publicitario

Ser tu mejor amigo

Me pregunto cuantas veces nos olvidamos de lo que relamente es importante…, me pregunto si alguna vez aprenderemos a querernos de verdad, de corazón y a ser nuestros mejores amigos sin culpabilizarnos.

En la consulta y fuera de ella la mayoria de personas que conozco, que observo, o con las que hablo, tienen una tendecia general a olvidarse de ellas mismas, y lo peor de todo es que piensan que es la mejor manera de actuar, que sino seria egoista…

Y a veces tengo ganas de gritar y decir ( y en alguna ocasión lo he hecho:-)):
«Es tu vida, tu eres quién la vives, te levantas contigo cada dia, te acuestas contigo cada noche, eres tu que pasas todo el tiempo contigo mismo…Si te hablas mal, como piensas que sera tu vida?

La sociedad, la educación, la religión … tiene mucho que ver con todas nuestras creencias, limitaciones, verguenza, culpabilidad que impide que podamos desplegar nuestras alas….

Nos dicen:»No tenemos que ser egoistas, no tenemos que pensar en nosotros, tenemos que querer a los demas antes que a nosotros, no podemos expresar el enfado, no nos podemos equivocar...» cuanta basura nos ponen en la mente!

Y yo digo: BASTA YA!

¿Cómo podemos dar a alguién o querer a alguién si no nos queremos a nosotros mismos? ¿Como podemos dar si no nos damos a nostros mismos? … Senzillamente no lo sabremos hacer bien!

Si yo quiero ayudar o quiero dar, antes tengo que ayudarme a mi misma y darme a mi misma para estar bien y saber como hacerlo!

Durante muchos años no me he querido, pensaba más en los demás, me olvidaba, no me cuidaba, no queria vestirme bien,….me escondia,tenia vergüenza, sentido del ridiculo, me daba miedo casi todo y miedo al rechazo, no me sentia capaz de hacer las cosas bien, me sentia inferior, diferente a lo otra gente …en conclusión no me queria

Pensaba que era lo que me tocaba y que no podia hacer nada para cambiar y que ya pasaria, pensaba también que no podia pensar en mi…que tenia que pensar en las otras personas y dar a las otras personas…….pero nadie me sacaba aquellos momentos de angustia, de mal estar, de tristeza sin saber el porque, de ganas de nada, de sensación de malestar conmigo y con los otros…..

Pero por suerte las situaciones de la vida me llevarón a hacer una psicoterapia…y aprendi que tenia el derecho de llorar, de mostrar mi fragilidad, de decir cuando no estaba bien y cuando estaba bien, empezé a darme el permiso de pensar en mi, de ocuparme de mi….y empeze a sentirme fuerte, ligera, bien conmigo misma y pues con los demás…
Y asi es cuando pude dar realmente a los demás…

¿De que sirve guardar las cosas dentro de uno mismo, y estar mal?, ¿a quién proteges…..? aquellas personas que te quieren de verdad, lo que quieren realmente es que estes bien, es que confies en ellas, ¿o a caso no te gusta que tu mejor amiga te cuente lo que le esta pasando?

Somos importantes cada UNO de nostros, somos UNICOS y valemos la pena, para vivir, existir, hablar y decir y hacer lo que queramos siempre respetando al otro!

Date el permiso de vivir, de no esconderte detrás de una máscara, de una armadura porque asi nunca llegarás a sentirte tú, te perderás, no te sentirás feliz y no harás ningún favor ni a ti ni a nadie.

Como dije en la anterior publicación rompe y date el permiso de sacar todo lo que llevas dentro, todo aquello que te pese y te duele.

Verdad que son bonitas las buenas relaciones de família, de amistad?….pues ahora imagínate que todo aquello que le dices a tu mejor amiga, a tus hijos o a quién más quieres te lo dices a ti mism@….. te lo imaginas…? Te imaginas como cambiarian tus pensamientos, cómo te sentirias más ligero, como verias tu vida de otro color…? Intentalo, pero de verdad intentalo y hazlo!

Haz las paces contigo mismo y quiérete!!

amor-a-uno-mismo

Ser Uno Mismo

 

A través de  mi experiencia personal y profesional he aprendido que nos cuesta mucho mostrarnos tal y cómo somos, en muchas ocasiones no nos damos el permiso de ser uno mismo…. Pensamos demasiado.

Muchas veces no dejamos  fluir, ni ser, no dejamos salir nuestra espontaniedad, la bloqueamos, como también bloqueamos nuestras emociones e incluso las escondemos y hacemos como si nada. Lo peor es que pensamos que de esta manera ya pasaran y nos olvidaremos… pero realmente lo que estamos haciendo es que todo lo que escondemos vuelva com más violencia, al mismo tiempo que nos alejamos de nosotros mismos, de nuestro camino a la felicidad y al bien estar.

Como siempre digo a mis pacientes, seréis felices cuando os permitis ser vosotros mismos !

Ser uno mismo implica aceptarse  tal como es, aceptar su manera de ser, aceptar en todo momento lo que uno siente sin poner resistencia, ni luchar. Poco importa lo que pase al exterior si yo soy yo desde mi corazón, desde mi alma, me sentire fuerte, llen@, auténtic@ y capaz de afrontarlo todo.

Buscamos las respuestas fuera de nosotros cuando en realidad todo lo que necesitamos lo tenemos dentro, sólo tenemos que aprender a escuchar nuestra voz interior.

Realmente lo más fácil  es ser uno mismo, pero nos perdemos en el camino…. Nuestro entorno, nuestra educación, nuestra falta de autoestima hace que perdemos lo más bonito y precioso que tenemos que es Ser uno mismo.

La ignorancia de saber quiénes somos, nuestra pereza que a veces puede más que nosotros mismos y nuestro miedo nos dominan y  nos aturan en el camino sin saber dónde ir, o andamos sin rumbo o cogemos un camino equivocado.

Por ejemplo, cuándo sabemos que nos hemos perdido o que no nos permitimos ser..?. Cuando  nos sentimos angustiados o con ansiedad, cuando tenemos la sensación que no avanzamos o que no podemos avanzar, cuando nos sentimos bloqueados, cuando sólo queremos aparentar o pensamos demasiado en lo que pensaran los demás, cuando uno no encuentra su lugar, cuando nuestro cuerpo nos habla…

De muchas maneras nuestro yo nos dice, basta ya, escúchame!

En estos momentos, atúrate, observa tu vida en todos los ángulos y di verdaderamente si es lo que quieres, si eres lo que quieres y si dentro la situación la cual vives podrias hacer algo más o si cambiarias alguna cosa…?

Obseva y explora…mira tu vida como si fuera una pelîcula para verla desde otra perspectiva y decide.

Estar en la «zona de confort» nos da seguridad, estabilidad pero realmente es esa la vida que queremos vivir …?  Salir de la zona de confort y entrar en la zona de coraje es difícil, muy difícil pero es ahí que encontraremos nuestro rumbo, que se nos abriran nuevas puertas invisibles hasta entonces, que podremos realizar proyectos impensables y que por fin nos sentiremos vivos, bien , llenos y nos daremos el permiso de elegir quién queremos ser, dónde queremos ir, con quién y  nuestras alas empezaran a desplegarse para llevarnos a nuestro auténtico camino!

ATREVETE A SER TU! ATREVETE A SER FELIZ!

foto montanya nen

Una Nova Estrella en el Cel…

Havia començat contenta i feliç per començar la nova aventura de bloguejar…però acabo el dia trista…

Aques vespre el meu primer gos s’ha mort. L’hem hagut de sacrificar…per sort no ha patit.

És trist quan la teva mascota mort, hi ha persones que no ho enténen  que ens posem tristos…Serà perquè mai han tingut cap animal per estimar.

Quan se’ns mort un animal, és necessari fer un dol. Necessitem plorar la seva mort, expressar el que sentim i no sentir-nos malament per això. És un Ser que ens hem estimat moltíssim, que ha compartit la nostra vida dia a dia, que ens ha acompanyat tan en els bons moments com en els pitjors i SEMPRE sempre ha esta amb el seu millor humor per alegrar-nos i estimar-nos incodicionalment. Què més podem demanar? L’estima d’un gos si que és un amor incodicional, passi el que passi, fem el que fem sempre ens estimarà i mai ens fallarà.

També els nens els hi hem d’explicar i no evitar-ho. Ells sentiran que hi ha alguna cosa que ha passat, ens sentiran tristos i veuren que la nostra mascota ja no hi és…Si no els hi expliquem ni els hi verbalitzem el què passa  els hi podrà provocar angoixa.

Després som nosaltres que hem de trobar les paraules justes per ajudar-los a entendre i a simbolitzar-ho i a no traumatitzar-los. En el meu fill li he explicat que el Toby estava molt malalt, que era gran i que ha arribat  l’hora de la seva mort. Que uns àngels vindran a buscar-l’ho aquesta nit i que el portaran el cel i es convertirà en una estrella ben maca. Aixi cada vegada que tinguem ganes de parlar amb ell i que el trobem a faltar podrem mirar el cel per la nit i parlar amb ell.

Ha estat trist, ha plorat , ha sigut molt valent i li ha volgut dir adéu per última vegada.. i ara ja sap que sempre estarà en el cel.

Des d’aqui amb molt de carinyo li dic el Toby que  moltes gràcies per tot el que ens ha donat i ensenyat i que sempre el recordarem.

I ara sortiré en la foscor de la nit per què les estrelles m’il.luminin…

T’estimarem sempre!

sirio2

Nova Aventura

Benvinguts,

Que feliç i contenta que estic de començar aquesta nova aventura amb vosaltres, poder compartir vivències, pensaments, reflexions i poder créixer conjuntament amb vosaltres!

Tot aixo gràcies a dues persones extraordinaries Sandra i Marc que sense elles  no hagués sigut possible!  Moltes gràcies!

Aqui m’introdueixo, aquesta sóc jo!

IMG_3237